هدف از این پژوهش عبارت است از مطالعه اثر تمرین سرعتی و بی تمرینی بر مقادیر sICAM-1، و شاخص التهابی جدید و پیشگویی کننده بیماریهای قلبی – عروقی. بدین منظور 42 سر موش نر 3 ماهه نژاد ویستار به صورت تصادفی در 2 گروه تجربی (n=24 با وزن 210±7 گرم) و کنترل (n=18 با وزن 211±3 گرم) قرار گرفتند. برنامه تمرینی به مدت 12 هفته و هفته ای 3 جلسه، با مدت و شدت مشخص (بین 85 تا 100 درصد و فراتر از 100 درصد VO2max) اجرا شد. پس از 24 جلسه تمرین، 6 سر موش از آزمودنیهای این گروه بی تمرینی را تجربه کردند تا آثار بی تمرینی نیز مطالعه شود. خون گیری پس از 14 ساعت ناشتایی در مراحل مختلف تمرین با شرایط مشابه انجام و مقادیر sICAM-1 با استفاده از کیت تجاربی الایزای شرکت R&D و با دستگاه Elisa Reader مدل Spectera اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمونهای کولموگروف – اسمیرنوف، اندازه گیریهای مکرر، و آزمون تعقیبی LSD و آزمون t مستقل تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان دادند مقادیر sICAM-1 در 24 جلسه نخست تمرین افزایش یافت که معنادار نبود (P=0.079). اما با ادامه تمرین تا 36 جلسه، افزایش معناداری در مقادیر sICAM-1 مشاهده شد (P=0.004). ضمنا، مشخص شد به دلیل توقف تمرینهای سرعتی شدید، مقادیر sICAM-1 کاهش غیرمعناداری یافته است (P=0.152). به طور کلی، با توجه به نتایج به دست آمده می توان گفت، تمرین سرعتی شدید به افزایش معنادار sICAM-1 می انجامد و دستگاه دفاعی بدن طی تمرین تغییر می کند و بدن در معرض خطر آسیبهای التهابی آتروژنز قرار می گیرد.

مقدمه: شواهد نشان دادند گسترش بیماری های قلبی عروقی زمینه ای التهابی دارد و التهاب عمومی (سیستمیک) نقش محوری در پیشرفت آترواسکلروز ایفا می کند. هدف از تحقیق حاضر بررسی تغییرات سرمی مولکول چسبان سلولی-1 (ICAM-1)، مولکول چسبان عروقی-1 (VCAM-1) و پروتئین واکنشی (CRP) cدر مردان میان سال مبتلا به نارسایی قلبی پس از هشت هفته تمرین هوازی بود.روش بررسی: در این تحقیق نیمه تجربی، تعداد 24 مرد میان سال مبتلا به نارسایی قلبی با میانگین سنی 5.24±58.16 سال، به روش نمونه گیری در دسترس، انتخاب و به دو گروه تمرین هوازی و کنترل تقسیم شدند. برنامه تمرین هوازی به مدت هشت هفته با تواتر 3 جلسه در هفته با شدت 70-40 درصد حداکثر ضربان قلب بود.نمونه های خونی در حالت ناشتا، قبل و بعد از هشت هفته از همه آزمودنی ها گرفته شد. داده ها با استفاده از Paired Sample t-test و Independent Sample t-test در سطح معنی داری 0.05>P تحلیل شدند.نتایج: مقایسه میانگین های درون گروهی نشان داد در گروه تمرین هوازی میزان سرمی ICAM-1، VCAM-1 و CRP (به ترتیب 0.001=P، 0.001=P و 0.001=P) به طور معنی داری کاهش یافت. در مقایسه میانگین های بین گروهی، تنها در (p=0.001) VCAM-1 و (p=0.002) CRP تفاوت معنی داری بین دو گروه مشاهده شد.نتیجه گیری: تمرین هوازی با کاهش سطوح شاخص های التهابی VCAM-1 و CRP ممکن است نقش بسزایی در پیشگیری و کنترل بیماری های قلبی عروقی مردان میان سال مبتلا به نارسایی قلبی داشته باشد.

برای بررسی تاثیر مکمل دهی ویتامین E بر پاسخ مولکول چسبان سلولی نوع یک (ICAM-1) به فعالیت وامانده ساز، 16 مرد فعال انتخاب و بر اساس VO2max به دو گروه مکمل و دارونما تقسیم شدند. پس از 14 روز مکمل دهی، آزمودنی های هر دو گروه فعالیت وامانده ساز 65 دقیقه ای را انجام دادند. نمونه های خونی قبل از دوره مکمل دهی، قبل و بلافاصله بعد از فعالیت وامانده ساز گرفته شد. برای آنالیز داده ها از آزمون تحلیل واریانس و t وابسته استفاده شد. نتایج افزایش معنی دار ویتامین E سرمی را در گروه مکمل نشان داد (P=0.000). همچنین،ICAM-1  سرمی در گروه های مکمل (P=0.128) و دارونما (P=0.095) افزایش غیرمعنی داری یافت. با وجود این، بینICAM-1  سرمی دو گروه مکمل و دارونما در هیچ یک از وهله های زمانی تفاوت معنی داری مشاهده نشد (P=0.710). به طور کلی، مصرف 400 واحد بین المللی ویتامین E به مدت 14 روز (ایزومر توکوفرول) تاثیر معنی داری برICAM-1  سرمی ناشی از فعالیت وامانده ساز نداشت.

مقدمه مولکول های چسبان نقش مهمی در پاتوژنز آترواسکلروز دارد و نوع ورزش ممکن است روی پاسخ این شاخص ها تاثیر گذار باشد. لذا، هدف پژوهش حاضر تاثیر یک جلسه ورزش هوازی تداومی در مقابل تناوبی، بر سطوح پلاسمایی مولکول های چسبان بین سلولی1 (ICAM-1) و مولکول های چسبان سلول عروقی1 (VCAM-1) در بیماران مبتلا به عروق کرونر بود. روش بررسی در این مطالعه نیمه تجربی، 9 زن مبتلا به بیماری عروق کرونر در قالب طرح پیش آزمون و پس آزمون دو مرحله ای (تناوبی و تداومی) با فاصله زمانی یک هفته شرکت کردند. برنامه تمرینی تداومی شامل دویدن یا راه رفتن به مدت30دقیقه با شدت60 درصد ضربان قلب بیشینه بود. هم چنین فعالیت تناوبی شامل30دقیقه راه رفتن یا دویدن با شدت متغیر بین50 تا80 درصد ضربان قلب بیشینه بود. سطوح ICAM-1 وVCAM-1 سرم برحسب نانوگرم بر میلی لیتر به روش الایزا اندازه گیری شد. نتایج توسط نرم افزار SPSS Inc., Chicago, IL; version 18 و آزمون اندازه گیری های مکرر در سطح معناداری 05/0≥ P مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج یک جلسه تمرین تداومی و تناوبی تفاوت معنی داری در سطوحICAM-1 و VCAM-1سرمی ایجاد ننمود، به طوری که مقادیر ICAM-1 پس از فعالیت تداومی (1/0± 6/233) و فعالیت تناوبی (0/1± 4/230) به دست آمد (181/0=P). علاوه بر این سطوح VCAM-1 نیز پس از فعالیت تداومی (0/7± 36/163) و فعالیت تناوبی (9/6± 86/194) گردید (211/0=P). نتیجه گیری: یک جلسه فعالیت ورزشی سبب تحریک مسیرهای التهابی در بیماران عروق کرونر می شود. با توجه به نتایج این مطالعه، هنوز نمی توان با قطعیت سمت و سوی اثر تمرین هوازی تداومی نسبت به تمرین تناوبی بر مولکول های چسبان را تعیین نمود و نیاز به تحقیقات بیشتری در این زمینه است.

زمینه و هدف: مولکول های چسبان سلولی (ICAM-1) و چسبان عروقی (VCAM-1) نقش مهمی در عملکرد اندوتلیال و بیماری های قلبی-عروقی ایفا می کنند. از سوی دیگر، با توجه به گسترش تجویز تمرینات مقاومتی در افراد میان سال و سالمند، بررسی تأثیر این نوع تمرین بر سطوح سرمی ICAM-1 و VCAM-1 ضروری است. هدف از این مطالعه، ارزیابی تاثیر 12 هفته تمرین مقاومتی بر مقادیر سرمی این مولکول ها در مردان میان سال و سالمند مبتلا به پرفشاری خون بود. روش ها: این مطالعه نیمه تجربی روی 24 مرد مسن مبتلا به پرفشاری خون که واجد معیارهای ورود به مطالعه بودند، انجام شد. شرکت کنندگان به صورت تصادفی در دو گروه تمرین مقاومتی (12 نفر) و کنترل (12 نفر) قرار گرفتند. گروه تمرین مقاومتی به مدت 12 هفته، سه جلسه در هفته تمرینات مقاومتی انجام دادند. نمونه های خون وریدی در ابتدا و انتهای پژوهش برای اندازه گیری سطوح ICAM-1  و VCAM-1 جمع آوری شد. یافته ها: پس از 12 هفته تمرین مقاومتی، مقادیر سرمی  ICAM-1 (P=0/003) و VCAM-1 (P=0/005) به طور معناداری کاهش یافت. همچنین، تغییرات میانگین بین گروهی در ICAM-1 (P=0/001) و  VCAM-1 (P=0/001) اختلاف معناداری را نشان داد. نتیجه گیری: به نظر می رسد که تمرین مقاومتی درازمدت علاوه بر بهبود فشارخون سیستولیک و دیاستولیک، در کاهش مقادیر سرمی ICAM-1  و VCAM-1 در مردان میان سال و سالمند مبتلا به پرفشاری خون نیز مؤثر است. بنابراین، تمرینات مقاومتی منظم می توانند به عنوان یک راه کار غیردارویی احتمالی برای کاهش فشارخون و بهبود عملکرد اندوتلیال در این افراد توصیه شوند.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر فعالیت استقامتی بر سطوح مولکول های چسبان بین سلولی و عروقی در زنان میانسال دارای اضافه وزن است. به این منظور 20 زن چاق کم تحرک با میانگین و انحراف استاندارد سن، درصد چربی بدن، وزن و شاخص توده بدنی (6.88 49.1 سال، 6.18 36.7 درصد، 9.10 73.56 کیلوگرم و 4.15 25.53 کیلوگرم بر مترمربع) انتخاب و به صورت تصادفی به گروه فعالیت ورزشی و کنترل تقسیم بندی شدند. برنامه تمرینی گروه تجربی شامل دویدن روی تردمیل به مدت 50 تا 60 دقیقه، هفته ای 5 جلسه با شدت برابر 7 مت به مدت 8 هفته اجرا شد و در شیوه زندگی گروه کنترل تغییری ایجاد نشد. مرحله اول خون گیری پس از 12 ساعت ناشتایی و 48 ساعت پس از خاتمه تمرینات در شرایط تجربی اجرا شد. از آزمون t زوجی برای بررسی اختلاف میانگین تغییرات قبل و بعد بین گروه ها و از آزمون t مستقل در سطح معنی داری (P<0.05) برای تعیین اختلاف معنی دار تغییرات بین گروه ها استفاده شد. نتایج آزمون t مستقل از متغیرهای پیش آزمون عدم تفاوت معنی دار بین گروه ها را نشان داد. (P>0.05). سطح سرمی ICAM-1 در گروه تجربی پس از 8 هفته تمرین 18 درصد کاهش یافت (P<0.05).VCAM-1 تا 8 درصد کاهش نشان داد، ولی معنی دار نبود (P>0.05). وزن، شاخص توده بدنی و درصد چربی بدن آزمودنی ها به ترتیب 4.6، 6.2 و 10 درصد کاهش یافت (P<0.01). بین تغییرات درصد چربی بدن با تغییرات ICAM-1 (R=0.62، P=0.01) رابطه معنی داری مشاهده شد. بر اساس نتایج پنج روز دویدن با شدت تقریبی 7 مت به مدت 8 هفته با کاهش وزن موجب افت معنی دار سطوح خونی ICAM-1 در افراد دارای اضافه وزن می شود. در نهایت اجرای فعالیت هوازی منظم علاوه بر کاهش وزن و درصد چربی بدن، افت معنی دار ICAM-1 را در پی خواهد داشت، هر چند ممکن است تغییر معنی دار VCAM-1 مشاهده نشود.

1زمینه و هدف: کنترل عوامل التهابی بعد از آنفارکتوس، به علت فقدان جریان خون کافی میوکارد از عوامل اثر گذار بر بهبود بیماران سکته قلبی می باشد. مولکول های چسبان سلولی و عروقی از جمله این عوامل التهابی هستند که در اختلالات قلبی- عروقی نقش به سزایی دارند. به همین منظور هدف از این پژوهش بررسی پاسخ اثر ضد التهابی یک دوره حاد تمرین استقامتی به‎همراه تحریک الکتریکی در موش های صحرایی مبتلا به انفارکتوس میوکارد تجربی بود. روش کار: در این مطالعه تجربی-آزمایشگاهی 40 سر موش صحرایی نژاد ویستار (8 هفته ای با وزن30±220 گرم) پس از وزن کشی به طور تصادفی به 4 گروه انفارکته، انفارکته-بازتوانی ورزشی، انفارکته-تحریک الکتریکی و انفارکته-بازتوانی ورزشی-تحریک الکتریکی تقسیم شدند. سپس انفارکتوس میوکارد با استفاده از دو تزریق زیرجلدی ایزوپروترونول (150 میلی گرم/کیلوگرم) به فاصله 24 ساعت در گروه های انفارکته القاء گردید. گروه های مداخله برای یک جلسه تحت بازتوانی ورزشی (تردمیل با سرعت 20 متر/دقیقه برای 1 ساعت) و تحریک الکتریکی (دستگاه فوت شوک برای 5/0 میلی آمپر و 20 دقیقه) قرار گرفتند. بلافاصله بعد از مداخله، سطوح سرمی مولکول چسبان سلولی و مولکول چسبان عروقی به روش الایزا بررسی شدند. برای آنالیز داده ها از آزمون آنووا یک­طرفه و تعقیبی توکی در سطح معنی داری 05/0>P استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد تحریک الکتریکی در نمونه های انفارکته منجر به افزایش معنی دار سطوح سرمی مولکول چسبان سلولی (021/0P=) می­شود. اما میزان مولکول چسبان عروقی در گروه تحریکی الکتریکی(040/0P=) و گروه تحریک الکتریکی-بازتوانی ورزشی(038/0P=) کاهش معنی داری را نشان داده است. نتیجه گیری: به نظر می رسد با توجه به نتایج مطالعه حاضر هنوز نمی­توان با قطعیت سمت و سوی اثر بازتوانی حاد ورزشی و تحریک الکتریکی فوت شوک را بر مولکول های چسبان تعیین نمود.

مقدمه: کنترل عوامل التهابی بعد از آنفارکتوس، به علت فقدان جریان خون کافی میوکارد از عوامل اثرگذار بر بهبود بیماران سکته قلبی می باشد. مولکول های چسیان سلولی و عروقی از جمله این عوامل التهابی هستند که در اختلالات قلبی عروقی نقش به سزایی دارند. به همین منظور هدف از این پژوهش بررسی پاسخ بازتوانی ورزشی همراه با تحریک الکتریکی بر سطوح سرمی ICAM و VCAM موش های صحرایی مبتلا به انفارکتوس میوکارد بود. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی 40 سر موش صحرایی نژاد ویستار (8 هفته ای با وزن30±220 گرم) پس از وزن کشی به طور تصادفی به 4 گروه انفارکته، انفارکته-بازتوانی ورزشی، انفارکته-تحریک الکتریکی و انفارکته-بازتوانی ورزشی-تحریک الکتریکی تقسیم شدند. سپس انفارکتوس میوکارد با استفاده از دو تزریق زیرجلدی ایزوپروترونول (150 میلی گرم/کیلوگرم) به فاصلi 24 ساعت در گروه ها القاء گردید. گروه های مداخله برای یک جلسه تحت بازتوانی ورزشی (تردمیل با سرعت 20 متر/دقیقه برای 1 ساعت) و تحریک الکتریکی (دستگاه فوت شوک برای 5/0 میلی آمپر و 20 دقیقه) قرار گرفتند. بلافاصله بعد از مداخله، سطوح سرمی ICAM و VCAM به روش الایزا بررسی شدند. برای آنالیز داده ها از آزمون آنووآ یک طرفه و تعقیبی توکی در سطح معنی داری 05/0>P استفاده شد. نتایج: یافته ها نشان داد تحریک الکتریکی در نمونه های انفارکته منجر به افزایش معنی دار (021/0=P) سطوح سرمی ICAM می شود اما مقادیر سرمی VCAM در گروه تحریکی الکتریکی (040/0=P) و تحریک الکتریکی-بازتوانی ورزشی (038/0=P) کاهش معنی داری نشان داد. نتیجه گیری: به نظر می رسد با توجه به نتایج مطالعه حاضر هنوز نمی توان با قطعیت سمت و سوی اثر بازتوانی حاد ورزشی و تحریک الکتریکی فوت شوک را بر مولکول های چسبان تعیین نمود.

سابقه و هدف: شواهد نشان داده اند گسترش بیماری های قلبی عروقی زمینه ای التهابی دارد و التهاب عمومی (سیستمیک)، نقش محوری در پیشرفت آترواسکلروز ایفا می کند و این عوامل بویژه در افراد دارای اضافه وزن و چاق ممکن است خطر وقوع بیماری های قلبی عروقی را افزایش دهد. هدف تحقیق بررسی تاثیر تمرینات هوازی و مقاومتی بر مولکول محلول چسبان بین سلولی (sICAM-1) و نیمرخ لیپیدی خون در زنان دارای اضافه وزن است.روش شناسی: 38 زن سالم غیریائسه در تحقیق شرکت کردند و بطور تصادفی در دو گروه تمرینی شامل تمرینات مقاومتی (تعداد 14 نفر، میانگین سنی 5.82±34.14 سال و شاخص توده بدن 4.29±30.48 کیلوگرم / مترمربع) و گروه تمرین هوازی (تعداد 14 نفر، میانگین سنی 5.77±35.42 سال و شاخص توده بدن 3.28±28.49 کیلوگرم / مترمربع) و یک گروه کنترل (تعداد 10 نفر، میانگین سنی 5.94±35 سال و شاخص توده بدن 2.17±26.98 کیلوگرم / مترمربع) تقسیم شدند. برنامه تمرین هوازی 8 هفته با شدت 65 تا 80 درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره بود که به مدت 16 دقیقه در هفته اول اجرا گشت و در هفته هشتم به 30 دقیقه رسید.برنامه تمرینات مقاومتی نیز با شدت 50 تا 65 درصد یک تکرار بیشینه به مدت 8 هفته اجرا گردید. این تمرینات 4 جلسه در هر هفته و هر جلسه به مدت 50 دقیقه اجرا شدند. سطح سرمی sICAM- 1، نیمرخ لیپیدی خون شامل لیپوپروتئین با چگالی پایین (LDL-C)، لیپوپروتئین با چگالی بالا (HDL-C)، کلسترول تام و تری گلیسرید و شاخص های ترکیب بدنی قبل و 48 ساعت پس از پایان تمرینات اندازه گیری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها، با استفاده از آزمون ANOVA و آزمون تعقیبی LSD در سطح معنی داری P<0.05 انجام گرفت.یافته ها: وزن (0.001=p) و شاخص توده بدن (0.001=p) بعد از 8 هفته، در هر دو گروه تمرینی نسبت به گروه کنترل کاهش معنادار، و حداکثر اکسیژن مصرفی (0.001=p) افزایش معنی داری پیدا کرد. در حالی که در شاخص های sICAM-1، تری گلیسرید، کلسترول تام، C-HDL و C-LDL سرم تغییر معناداری (P>0.05) مشاهده نشد.نتیجه گیری: اگر چه 8 هفته فعالیت ورزشی از دو نوع مقاومتی و هوازی، برای بهبود نیمرخ لیپیدی و sICAM-1 زنان غیریائسه دارای اضافه وزن موثر نبود، اما موجب کاهش BMI و بهبود Vo2max هر دو گروه تمرینی شد.